Blog 19: De reis gaat verder, etappe 2

Na een goede nachtrust, die overigens niet vanzelfsprekend is vanwege het restless leg syndrome welke onderdeel is van mijn arsenaal lichamelijke ongemakken, eerst goed ontbijten waarna de tocht verder gaat.
Even een kort uitstapje naar het restless leg, hier heb ik enorm veel last van als ik mijn medicatie hiervoor niet neem.
Rustig zitten / liggen / staan is een onmogelijke opdracht bij als ik geen medicatie, in dit geval pramipexol, neem.
Ik moet bewegen, mijn spieren moeten aanspannen, ik heb geen rust, totaal geen rust.
Het is letterlijk om gek van te worden, nachten lang geen slaap en zodra je gaat liggen komt die onrust.
Je gaat ook de meest gekke dingen verzinnen, nachtelijke pyjama racen, blote voeten speurtocht.
In bed tikkertje spelen met je vrouw, die wel kan slapen, waarna je moet rennen voor je leven.
Wat niet erg is want dat betekent beweging.
Maar dat de oplossing in een heel klein pilletje pramipexol ligt had ik niet verwacht maar of course er is altijd een addertje onder de gras
Bij gebruik pramipexol treed er gewenning op oftewel je lichaam raakt eraan gewent en je moet verhogen om het gewenste effect (lees ontspannen lichaam) te hebben.
Je mag max gaan tot 6 tabletten paracetamol en dan komt het ergste .... afkicken.
Je lichaam moet ontwennen, je hebt even de hel naar de aarde gebracht en deze logeert bij jouw in huis.
Niet de muizen dansen op tafel maar de duiveltjes dansen in je brein, in je lichaam.
Enigste voordeel op dat moment is dat je totaal ontoerekeningsvatbaar, onbevoegd en onbekwaam bent, je mag je vrouw en/of kinderen overal de schuld van geven.
Althans dat probeer ik.
Maar goed terug naar mijn ontbijt, het volgende probleem.
Dankzij mijn MS is mijn voedings- en stofwisseling patroon enigszins ontregelt.
Oftewel defecatie is een probleem, oftewel ik heb hulp nodig bij het poepen anders komt er niks.
De hulp bestaat uit elke ochtend twee zakjes poeder oplossen in water en deze substantie tot je nemen.
Er staat op dat het een frissend drankje is met een aangename citroen smaak, nou het is alles behalve dat.
Ik dacht echt dat ze je ontlasting uit je lichaam wilde halen door middel van anti-peristaltische bewegingen.
Maar gelukkig went het ook wel een beetje blijft alleen het probleem over dat als je moet dan moet je, dan lukt het je veel minder om controle te houden over je spieren en in dit geval je sluitspier.
En als je dan ook nog aan het fietsen bent kan dit nare vervelende beschamende situaties opleveren, en dan kun je nog zoveel toiletpassen hebben in een bos heb je hier letterlijk geen reet aan..
Dus mijn tactiek aanpassen, tussen broodje 1 en 2 de zakjes, veel koffie, wachten tot het waterachtige brouwsel je lichaam heeft verlaten en dan verder met de fietstocht.
Geheel tevreden, ontdaan van, fiets bepakt vertrok ik op weg, tussen het opstaan en het vertrek zaten welgeteld 2 uurtje, een niet onverdienstelijke prestatie al zeg ik het zelf (anders zegt niemand het)
Mijn tocht is prachtig, fantastische uitzichten, onbeschrijfelijke mooie natuur en heel veel vriendelijke mede aardbewoners zowel in de hoedanigheid als mens en als dier alhoewel mijn kijk op onze vriend de koe wel is veranderd na de incidenten
Als ik nu een alm op fiets en er staan een lading koeien op mijn pad en ze kijken daarbij ook nog eens indringend naar je ga je toch met een enigszins verhoogde hartslag de omtrekkende bewegingen maken
Al enkele malen hebben ze me proberen te laten schrikken door het produceren van een dierlijk geluid en ik geef eerlijk toe, het is ze gelukt
En dit is weer een reden om eerst naar de wc te gaan alvorens te gaan fietsen
Na een paar uurtjes te hebben gefietst opeens telefoon, de vriendelijke hoteleigenaar "Of je niet wat spullen ben vergeten, mijn bril en shirt?"
Euhhhhh ik heb alles, .................................................denk ik.
En hier zit de angel, denk ik.
Vaak zegt mijn vrouw, jij moet niet denken gewoon doen wat ik zeg.
En aangezien mijn vergeetachtigheid iets is toegenomen is de kans best aanwezig dat er een reële mogelijkheid is dat ik inderdaad iets ben vergeten.
Maar ik beroep me op de ongeneeslijke ziekte en ik kan dus niet de verantwoordelijkheid op mij nemen dat er inderdaad een gebruiksartikel voor het zicht en een kledingstuk voor het bovenlichaam achtergebleven is in het etablissement van mijn overnachting.
In een helder ogenblik heb ik bedacht dat ik beter nu mijn geliefden op de hoogte kon brengen van dit euvel als wachten tot er fysieke agressie mogelijk zou zijn dus een appje gestuurd van de situatie en voor de grap erbij gezet dat zij het wel even konden ophalen, ik vond het overduidelijk een grap maar ik was de enigste.
Mijn vrouw en 4 jongens waren onderweg vanuit Nederland, met de auto, naar ons vakantieadres waar de samensmelting zou plaatsvinden.
Het was maar een paar uurtjes omrijden voor hun en dat hebben ze ook nog gedaan, echt super lief van ze.
En nu denken jullie, probleem opgelost, euhh ja maar bij aankomst van mijn vrouw bij het hotel blijkt dat het mijn bril en shirt helemaal niet waren en deze gewoon in verbleven in mijn fietstas
Had ik al vertelt dat ik ziek ben en deze hele nare ziekte een enorme invloed heeft op mijn dagelijks functioneren?
Gelukkig heb ik een super lieve vrouw en 4 euhh zoals ik al zei super lieve vrouw.
Mijn jongens waren iets minder te spreken over het gebeuren en het heeft wat kilo's ijs gekost om hun mening hierover te veranderen
De vakantie kon nu echt beginnen met het arriveren van iedereen op de vakantiebestemming en ik zou graag willen zeggen dat het vanaf nu een probleemloze vakantie was, maar ja ik ben erbij
En daarbij een uitstapje naar Wenen, met rolstoel tja
De volgende keer hier meer over.
gr Pieter