Blog 18: De fietstocht gaat beginnen

Aangekomen in Rosenheim kan ik eindelijk beginnen aan mijn fietstocht en ik moet toegeven dat de treinreis vermoeiender was als ik ingeschat had.
Verkeerd inschatten, tja gebeurt me bijna nooit 🙊
Ik heb soms, nou na heel erg soms de neiging om de activiteit die ik ga ondernemen te onderschatten.
Oftewel mijn eigen capaciteiten zijn niet op het gewenste niveau om de activiteit, die ik ga ondernemen, op een waardige, rustige, nette, weloverwogen en beheerste manier te volbrengen.
Waarbij ik mijn reisgezelschap (lees vrouw en kinderen) niet in verlegenheid breng.
Voor de duidelijkheid bovenstaande heb ik onder dwang van mijn gezin moeten toevoegen want uiteraard klopt hier niks van en is het volledig overdreven.
Als er één iemand weet hoe hij met zijn ziekte, en de beperkingen die deze met zich meebrengt, moet omgaan dan ben ik het wel.
Soms.
Maar goed ik wijk af, mijn fietstocht gaat beginnen en ik heb er heel veel zin in.
De fietstocht heb ik goed voorbereid want ik kan er wel lollig overdoen, ik heb MS en daar moet ik zeker rekening mee houden op een tocht als deze.
De reis van Rosenheim naar Molln is opgedeeld in twee etappes de eerste is naar Fuschl am See, die telt 132 km met ongeveer 2700 hoogtemeters.
De tweede etappe naar Molln (Oberöstereich) is ongeveer 100 km met 1700 hoogtemeters.
Nu hoor ik jullie denken dat dit voor een normaal gezond persoon al veel is, klopt en als ik iets niet ben dan is het normaal (en gezond 😉)
En dit was een discussie die ik ook met mijn neuroloog heb, voor mijn doen heb ik veel ingeleverd.
Vroeger had ik twee etappes gehad van 250 km elk met 3000 hoogtemeters en op een normale mountainbike .(ik heb (ultra)marathons gelopen en triatlons volbracht)
Nu rij ik op een elektrische mountainbike want op een normale is echt niet meer haalbaar.
Ik heb daarom mijn route zorgvuldig gepland en van te voren contact gelegd bij cafés, restaurants en andere gelegenheden om te pauzeren en gevraagd of ik tijdens mijn pauze gelijk mijn accu zou mogen opladen.
Als ik toelichting hierbij geef waarom en waardoor is het bij geen enkele pauzeplek een probleem. Bij een berghut zetten ze zelfs voor mij hun aggregaat aan zodat mijn accu stroom krijgt, super lief.
Ook heb ik alternatieve routes klaar staan om de afstand in te korten moest het nodig zijn, en ik heb mijn vrouw ook beloofd om hier gebruik van te maken mocht mijn lichaam dit nodig hebben.
En ik heb ook een alternatieve route gebruikt, niet omdat ik het nodig had maar ondanks mijn goede voorbereiding had ik één ding over het hoofd gezien.
De hoogtemeters voorspellen het al er moest flink geklommen worden en dat betekent dat de (gemiddelde) snelheid drastisch omlaag gaat en er zaten ook behoorlijke steile stukken tussen (kan mijn motor wat harder werken)
Nu was mijn plan om de verloren tijd in te halen met afdalen, ik ga geregeld met 50-70 km/u naar beneden dus dat zou moet lukken.
Nee dus, naar beneden was soms nog steiler en was de enige manier om levend beneden te komen stapvoets rijden, vol in de remmen.
Nu was mijn conclusie al snel dat ik niet op tijd, voor het donker bij mijn hotel zou arriveren. omdat mijn gemiddelde snelheid dus te laag was en omdat mijn pauzes langer duren omdat ik mijn accu moet bijladen.
Dus het werd een alternatieve route, natuurlijk baalde ik hier wel van.
Mijn lichaam gaf nog geen enkel signaal dat het teveel zou zijn maar goed we gaan niet in het donker fietsen en al zeker niet op een route die onbekend is.
De laatste 40km heb ik op het asfalt gefietst en was ik ruimschoots voor het donker "binnen", mijn belofte, om geen onnodige risico's te nemen, hierbij ingewilligd.
Mijn overnachting in Fuschl am See was prima, een hele mooie plaats aan een See (Duits voor een meer, nou ja in dit geval een groot meer) prima hotelletje.
Na een goede nachtrust en dito eten stond de tweede etappe op het programma en daar vertel ik de volgende keer over.

Nog even terugkomend op de zware belasting die ik mijn lichaam aandoe want ik weet dat dit vraagtekens oproept en die heb / had ik ook.
Het hebben van MS vraagt erom om aanpassing te doen aan je leefstijl want als je dat niet doet ga je problemen krijgen.
O.a. met je energie huishouding en kun je klachten verergeren.
Ik doe aanpassingen, ik rij elektrisch en belast mijn lichaam veel minder zwaar als vroeger maar ik ben me ervan bewust dat dit wel nog steeds zwaar is.
Ik zorg dan ook goed voor mezelf, goed en gezond eten, veel rust (slaap),
fysio 2x p.w., en luister veel naar mijn vrouw 😁😁
Ook heb ik de overtuiging dat je je lichaam (en geest) moet blijven uitdagen / prikkelen, ik denk dat je zo de achteruitgang kunt vertragen daarom zoek ik de grenzen op.
Ik ben ervan overtuigd dat dit mijn juiste manier van benaderen is van mijn Primaire Progressieve MS.
En ik weet waar mijn problemen liggen, fietsen is totaal geen probleem voor me maar laat me 3km wandelen en je kunt me oprapen.
Dus ik ga dubbel elektrisch, fiets en rolstoel, die laatste gebruik ik ook in Oostenrijk waar en wanneer hoor je nog.

Tot de volgende keer, gr Pieter