Blog 8: Weinig kans, maar misschien, heel misschien heb ik toch wat zinnigs te vertellen

Hallo allemaal

Op het gebied van gezondheidszorg zijn en denken wij vooral negatief.
Althans dit heb ik in mijn werk als behandelaar in de gezondheidszorg vooral ervaren.

Nu zit ik aan de andere kant van de tafel en ben ik patiënt die MS heeft.
En weet je; ik deed PRECIES HETZELFDE, negativisme ten top.

Maar ook logisch.
Wat zijn wij gewend?
Wij zijn gewend om te kijken naar wat niet meer kan.
Wanneer kom je bij de dokter of in het ziekenhuis?
Als je ziek bent, als je in een toestand komt waarin iets niet meer functioneert naar behoren, of beter zoals je gewend bent.

En dat geldt dus ook zeker voor ons, de patiënten met MS.
Ik kies bewust nu voor de benaming patiënten, want dat zijn per slotte ook.
We zijn ziek, hebben MS, komen daardoor in het ziekenhuis vanwege onze ziekte.
Ons lichaam functioneert niet meer goed, we hebben tekortkomingen in ons lichamelijke functioneren.
Zoals je ziet, negativiteit ten top aan het begin van onze carrière als MS patiënt.

Het is absoluut geen verwijt of terecht wijzende vinger, zo zit onze gezondheidszorg nu eenmaal in elkaar.
En ja, dit kan ook heel moeilijk anders.
Ik bedoel als je valt en je arm is gebroken dan wordt er, heel logisch, gekeken naar de gebroken arm en wat er gedaan dient te worden om deze weer heel te krijgen (gips, operatie, fysio etc).

We zijn niet gewend om er een stap bij te doen in ons denkproces.
Niemand (ik weet het, gechargeerd) denkt; "Hoe kan ik nu mijn gezonde arm benutten om ervoor te zorgen dat ik zo min mogelijk last heb, en dat zo snel als mogelijk mijn gebroken arm geneest.

Hier ligt de omslag in het denken, kijken naar wat wel nog kan (gezonde arm) i.p.v. kijken naar wat niet meer kan (gebroken arm.)

En ja, je zult zeggen dat je dit al honderden malen hebt gehoord en dat ik de zoveelste ben die hier over begint.
Maar WAAROM, kom ik het dan bijna altijd tegen.
Waarom gaan wij niet aan de slag met hetgeen we wel nog kunnen i.p.v. met wat we niet meer kunnen.

Eigenlijk simpel:
We worden constant geconfronteerd met onze tekortkomingen en niet wat we kunnen of realiseren, zoals;
- Waarom UWV? omdat we arbeidsongeschikt zijn door de MS
- Waarom ziekenhuis/neuroloog? omdat wij een neurologische tekortkoming hebben

Bijna dagelijks gebeurt dit, zo vaak dat het je niet meer opvalt maar het heeft zo enorm veel invloed op je.
Het is zoveel (mede)bepalend over hoe jij met je ziekte omgaat, hoe jij in je ziekteproces staat.

Wie wil er nu niet uitgenodigd worden voor een afspraak met een arts op de volgende wijze? (ik zal mijn eigen naam gebruiken)

Beste heer Bas

Graag nodigen we u uit voor een afspraak met onze revalidatiearts.
Tijdens deze afspraak onderzoeken we samen de mogelijkheden om zo goed mogelijk te kunnen lopen.
Hierbij kijken we terug naar het gebruik van de EVO die u onlangs heeft ontvangen.
Is het gebruik optimaal en/of dienen er misschien aanpassingen te komen?
Graag bespreek ik ook met u of de inzet van fysiotherapie ertoe kan bijdragen om binnen uw mogelijkheden te komen tot een optimale situatie.
Graag tot dinsdag ect ect ect.......

Uiteraard overdrijf ik nu maar het achterliggende idee denk ik zo duidelijk te maken.

Ons functioneren nee ik bedoel het anders.
Ons welbevinden is van een heel erg veel afhankelijk.
Het hangt samen met hoe wij ons functioneren ervaren op allerlei levensgebieden.

Er wordt vooral gekeken naar wat niet meer kan.

De behandeling van je MS wordt bepaald door het niet goed functioneren van je lichaam, dit kan zijn op somatisch en/of psychisch gebied.

Ik ga je meenemen op de samenhang tussen deze gebieden, de invloed wat het op elkaar heeft.
De invloed die jij in je handen hebt.
De invloed die je al bewust maar ook onbewust hebt op je welbevinden en functioneren.

Ik ga het hebben over, eigenlijk alles.
Ik ga proberen duidelijk te maken dat je het in eigen handen hebt, ik bedoel dat jij je er bewust van gaat worden dat jij gaat bepalen hoe je je voelt ondanks dat je MS hebt en alles wat erbij hoort.

Dat door het veranderen van de meest kleine onbeduidende dingen er een positief sneeuwbaleffect kan ontstaan.

En nee, het wordt geen rolstoelen polonaise met feestmutsen.

Een baaldag hebben mag, sterker nog die heb je zelfs nodig.
Huilen mag, verdriet hebben mag, klote voelen mag.
Maar hoeveel invloed ga jij het laten hebben?

Hoe ga je om met negatieve energie?
Hoe belangrijk is/zijn sociale omgeving/contacten/relaties?

En nog veel meer onderwerpen waarvan ik denk iets zinnigs over te kunnen zeggen of minder zinnig maar hopelijk wel leuk.

Humor, lachen is zo belangrijk en in mijn ogen zo ondergewaardeerd.

Mijn valkuilen waar ik niet 1 keer maar meerdere keren in gevallen ben dan wel, dan niet gevuld met modder.
De ervaringen die ik heb als geoefend MS patiënt.
De mensen waar ik behandelaar in de psychiatrie van heb mogen zijn, nou de een iets liever als de andere want er zaten ook paar 😶‍🌫️🤐😤😭🤯🤪🤬tussen.
Maar ze hebben mij zoveel geleerd en verbaasd in positieve (en soms in negatieve) zin

Ik denk dat ik hier maar eens over ga schrijven, typen in dit geval want mijn schrift is onleesbaar geworden.

Of jullie moeten zeggen nou, Pieter bespaar je die energie maar vooral die van ons.
Ik wil mijn leven niet verspillen aan de tijd die ik nodig heb om jouw typewerk te lezen.

Dat zou natuurlijk ook kunnen, ik kan het me bijna niet voorstellen maar ............................................. het kan.

Tot laters............. gr Pieter