Blog7: Mijn huisarts zei: "Ik ga je niet zielig vinden."

Een week of twee nadat ik mijn diagnose had gekregen zat ik aan het bureau van mijn huisarts.
Tijdens mijn twee weken durende opname voor diagnostiek heb ik telefonisch contact gehad met mijn huisarts op zijn initiatief, we hebben toen afgesproken om elkaar te ontmoeten zodra er duidelijkheid was omtrent mijn klachten en of er eventuele een diagnose aan gekoppeld zou worden.
En dus zagen en spraken we elkaar ergens in november 2019.
Hij vond het erg klote voor me dat er MS uitgekomen was maar we wisten wel waar we nu aan toe waren.
Ik heb een goede band met mijn huisarts, we deelden dezelfde passie namelijk marathon rennen.
Ook heb ik hem een keer geholpen met een patiënt die psychiatrische problematiek had en voor veel problemen zorgde, ik werkte destijds bij de crisisdienst (psychiatrie) vandaar.
Wees gerust, we zijn integer en we gaan niet voor onze hobby met elkaar praten over andere patiënten met hun problematiek.
Ons contact ging over de officiële kanalen.
Maar het schept wel een band en zeker gezien de problemen die er toen waren, misschien wel voer voor een blog want het heeft veel aanknopingspunten met de problemen waar wij als MS patiënten ervaren.
Maar goed, terug naar het bureau.
MS, en dan ook nog helaas de progressieve vorm, "ik vind het erg voor je" zei hij.
"Ik ga je zeker helpen waar ik kan maar ik ga je niet zielig vinden" sprak mijn huisarts.
"Mooi, want daar heb ik helemaal niks aan, ik wil ook absoluut dat je mij een trap onder mijn kont geeft als het moment komt waarop ik mijzelf zielig ga vinden".
Dat had ik mezelf al gelijk voorgenomen op het moment dat ik de diagnose MS hoorde.
Ik mag verdriet hebben, boos zijn etc. oftewel het rouwproces doorlopen, ik weet van mezelf dat ik daar mijn weg wel in ga vinden.
Maar zelfmedelijden, mezelf zielig vinden daar pas ik voor, dat brengt me niks, sterker nog ik weet dat het een negatief effect zal hebben op mijn ziekteproces en mij als persoon.
"Dus ik wil dat je me dan spiegelt met mijn gedrag, en me voorziet van een stevig potje feedback", "afgesproken" zei mijn huisarts.
En tot op de dag van vandaag nooit een spiegel op zijn bureau gezien als ik bij hem was.
En ik spreek hem met regelmaat, we hebben de afspraak dat we elkaar op zijn minst om het halfjaar spreken ook als er geen klachten spelen.
Een moment waarop we met elkaar naar de stand van zaken, wat heeft er gespeeld, wat speelt er en wat heeft onze aandacht nodig.
En ik moet zeggen dat het heel goed bevalt, mijn huisarts is altijd op de hoogte en heeft ook periodiek contact met mijn revalidatiearts.
Ze weten van elkaar wat ze doen en wie waar verantwoordelijk voor is in mijn behandeling, bijv. met doorverwijzen naar een specialist ( en die heb ik nogal, 7 op dit moment 😂)
Ik ben erg gezegend met zo een betrokken artsen want ik weet dat het helaas ook heel anders kan.
Ik heb wel het initiatief hiertoe genomen maar het is helemaal opgepakt door mijn huisarts (en mijn revalidatiearts).
Ik wens het ook iedereen om zo een betrokken artsen te hebben want het is zo fijn om je daar niet druk om te hoeven maken, het bespaart een hoop energie.

Gr Pieter