Grenzen aangeven en bewaken

Toen ik na mijn PPMS diagnose bij de revalidatiearts kwam, gaf zij aan dat ze mij kon doorverwijzen naar een psycholoog, als ik gevoelens had van boosheid, verdriet of zorgen om mijn MS. Ik wimpelde dat eerst af. Ik ben een nuchtere kikker. Ik dacht geen psycholoog nodig te hebben. Uiteindelijk heb ik mij toch door laten verwijzen, niet om die gevoelens, maar omdat er wel eens over mij heen gewalst werd. De psycholoog heeft mij geholpen om mijn grenzen aan te geven.

Zo werd ik in mijn werk voor de groep gezet, als er een collega ziek was en er geen vervanging beschikbaar was. Het was fijn om te merken dat ik het nog leuk vond om les te geven aan een groep kinderen en dat ik het nog kon. Maar na de werkdag was is totaal gesloopt. Ik deed thuis helemaal niets meer. Dat heb ik aangegeven op mijn werk en toen werd ik alleen nog maar een halve dag voor een groep gezet, wanneer nodig. Ik ontdekte dat dit ook teveel van mij vroeg. Een uur een groep vervangen is voor mij wel de max. Dat aangeven bij mijn directrice vond ik eng. Het liefst beweeg ik mee. Ik ga het liefst met een grote boog om conflicten en confrontaties heen. Aard van het beestje zeg maar. Maar nu moest ik toch naar de directrice stappen om te zeggen dat ik niet meer dan een uur een leerkracht kan vervangen. De psycholoog liet mij nadenken over de vraag: 'Wat kan er gebeuren?' Zij was mijn stok achter de deur om toch de confrontatie aan te gaan. Ik heb er toen met mijn directrice over gehad en gelukkig viel het eigenlijk best mee. Nu hoef ik dus niet meer dan een uur voor een groep in te vallen. Ik heb wel ontdekt dat ik die grens niet alleen moet aangeven, maar ook moet bewaken. Als een collega vraag of ik hem of haar even wil vervangen, moet ik aangeven dat dat een uur lukt. Ik heb meegemaakt, dat wanneer ik dat niet doe, ik zo een hele middag voor een groep sta en dan ben ik achteraf weer gesloopt.

Ook bij mensen om mij heen moet ik mijn grenzen aangeven en bewaken. Ik vertel gemakkelijk over mijzelf en mijn MS. Maar sommige mensen zijn zo druk met klagen over zichzelf, dat ik er dan voor kies om alleen te luisteren en niet over mijzelf te vertellen. Dan gebeurt het dat mensen mijn situatie onderschatten. Dan ga je samen een dagje weg met de kinderen en hebben ze geen idee hoe vermoeiend dat voor mij is. Dan spreek ik van tevoren af van hoe laat tot ongeveer hoe laat we iets gaan doen. En dan moet ik ter plekke mijn grens ook echt bewaken. Want 'de kinderen zijn toch zo leuk aan het spelen, dus we kunnen toch wel wat langer blijven?' Nee dus, want dat trek ik niet. Ik heb door de psycholoog geleerd dat het belangrijk is om ook aan deze mensen over mijn situatie te vertellen. Zodat de ander begrijpt waarom ik bepaalde grenzen aangeef en deze grenzen ook gaat respecteren.

Afgelopen zondag was het heerlijk weer. De kinderen waren heerlijk aan het spelen in onze tuin. Ik was toe aan rust en wilde met een boek buiten gaan zitten. De kinderen hadden een mooi spelletjesparcours gemaakt en vroegen of ik mee wilde doen. Vroeger had ik daar zeker 'ja' op geantwoord, meebewegen, al heb je behoefte aan wat anders. Dit keer zei ik 'nee, mama gaat wel gezellig bij jullie zitten met een boek, mama moet even rustig aan doen'. De kinderen waren een beetje teleurgesteld, maar uiteindelijk hebben ze met elkaar de spelletjes gedaan en vonden ze het fijn dat ik er ook bij was. Ik denk daarna wel 'Heb ik daar nu goed aan gedaan?' Mijn antwoord is nu: 'ja ik heb daar goed aan gedaan, want de kinderen hebben niets aan een moeder die niet tot rust komt. Daar word je geen leuke moeder van.'