Nieuwe ervaring

Na te hebben gehoord dat ik NMO heb, begon de realiteit in te zinken. Ik ben ernstig ziek en zal het ziekenhuis niet snel verlaten. De pijn was intense, maar om eindelijk te beseffen dat mijn voeten en benen niet deden wat ik wil was nog pijnlijker.

4 weken heb ik gelegen in het ziekenhuis. Verschillende behandelingen gehad; van volgepompt te worden met methylprednisolon naar plasmaferese en prednisolon tabletten. Van bloedafnames tot bloedprikken etc. Nogmaals een persoon die nooit zo ziek is geweest en ziekenhuizen geen fijne plek vind, was dit beangstigend

Elke dag kwam de revalidatie arts even langs om te kijken wat ik kan. Ik was voor veel dokters in het ziekenhuis een bijzondere casus. De verpleegsters die mijn leeftijdsgenoten waren keken mij altijd zielig aan en ik uit schaamte weg kijken als zij mij gingen verschonen. Als het niet was vanwege mijn familie en vrienden had ik opgegeven.

Met de dag begon ik te realiseren hoe knap zorgverleners hun werk doen en dat het flink wordt onderschat. Ik probeerde hun werk ook te verlichten door te vragen aan mijn familie en vrienden te helpen. Na een verloop van tijd wist ik de namen van elke verpleegster op de afdeling.

De tijd naderde voor mij om naar Reade te gaan en ook dit was beangstigend voor mij. Ik word verplaatst en kom te liggen op een plek met wildvreemde mensen. Alle facilitaire voorzieningen moest ik met hun delen en een kamer.

De eerste dagen had ik gehuild en bleef ik maar steeds de vraag stellen hoezo ik. Deze vraag zal nooit beantwoord worden. Elke dag zette ik mijn beste beentje (no pun intended) voor tijdens de fysiolessen. Ik was gemotiveerd en wilde andere ook motiveren die daar lagen. Zo vlogen 7 weken voorbij en mocht ik eindelijk Reade lopend verlaten.