16 - Pijnlijk en lief

Behalve de klachten die MS mij brengt, ben ik met 61 natuurlijk alles behalve een jonkie. Wellicht dat sommige klachten leeftijd gerelateerd zijn. Neem bijvoorbeeld dat je na het intensief sporten nu meer tijd nodig hebt om te herstellen. Dat nagenoeg alles in een langzamer tempo gaat. En ik geloof oprecht niet dat er iemand van 60+ , behalve de mensen in de reclames, 's-morgens zonder krampjes o.i.d. uit bed stapt. 

En om je heen zie je ook van alles gebeuren. Ik schrok me rot door de gezondheidsupdate  van Martijn Krabbe. Dat hij ziek was dat wist ik maar ik had geen idee hoe ernstig. En wat verwoord hij het mooi en krachtig. Hij zet bij wijze van spreken zichzelf aan de kant voor de liefde voor zijn naasten. Ik moet eerlijk zeggen dat ik wel een traantje heb weggepinkt. Niet zozeer voor hem, ik ken hem enkel van tv, maar hoe hij daar mee omgaat.  

En ik snap wat zij zegt. Voor de duidelijkheid, mijn diagnose is niks vergelijken met die van hem. Maar ik herken dat wanneer je eenmaal hebt geaccepteerd wat je hebt, je dat een plaatsje kunt geven, dan kom je terug bij de basis: je naasten dus. Want wat jij wilt, het enige wat jij wilt, is dat het met hen goed gaat. En dat hij dan schrijft dat hij zich schuldig voelt. Schuldig met die klote diagnose, schuldig dat dit hun man en vader overkomt, schuldig dat hij hen straks achter moet laten. Ik vind dat pijnlijk en lief tegelijk. 

Ik schreef eerder al dat ik, en ik neem aan voornamelijk door mijn diagnose, emotioneler op dingen reageer dan voorheen. Ellende op tv, als is het maar in de film en ik voel een druppeltje over mijn wang lopen. Het raakt mij op de een of andere manier meer dan voorheen. 

Eigenlijk kan ik niet anders dan constateren dat je pas weet hoe je reageert wanneer iets je daadwerkelijk overkomt. En dat is dan maar zo, het maakt niet uit wat iemand daar van denkt, je kunt er toch niets aan doen. En hetzelfde geldt natuurlijk ook voor je naasten. Zij hebben hier ook geen rekening mee gehouden, zoiets gebeurt over het algemeen bij iemand anders. Ik weet inmiddels dat wanneer je eerlijk bent over hoe jij je voelt, hoe jij dingen beleeft, dit alleen maar duidelijkheid verschaft. En dan merk je dat je naasten sterker zijn dan dat jij dacht.  

Ik vertelde al dat ik aan de slag ga als moderator bij www.ms.nl. 

Vorige week mailde mij de voorzitter van de Stichting MS (www.msinbeeld.nl) in beeld. Hij was onder de indruk van hoe open en duidelijk ik schrijf over mijn ervaringen met PPMS. Dat de manier waarop ik mijn verhaal deel anderen helpt om MS beter te begrijpen. Volgende week heb ik een Teams meeting met hem om van gedachten te wisselen over mogelijke samenwerking. 

En ik heb een soort van voorlopig eindgesprek gehad met mijn teamleider en een HR collega. Kort samengevat, het eerstvolgende contact zal zijn medio 2026. Dan pas ga ik uit dienst en wordt er een zgn. Vaststellingsovereenkomst opgemaakt. Echt heel vreemd, een beetje onwerkelijk. Natuurlijk zat dit eraan te komen en was het volledig volgens de verwachting. Maar dan nog, het is nu ook echt voorbij. Het geeft ook wel rust. Wij hebben thuis tenslotte al te dealen met genoeg onzekerheden, deze kunnen we wegstrepen. 

De reacties op mijn site, blog en recepten, blijven komen. Vaak ook uit een totaal onverwachte hoek. Ik heb de link nog pas met een klein gezelschap gedeeld, maar blijkbaar gaat het verhaal rond.  

Mooi mooi mooi, niet zozeer voor mij alleen, maar voor alle MS patiënten en hun naasten. Wanneer wat ik schrijf begrepen wordt, heb ik blijkbaar de juiste woorden gevonden. Als er o.a.  door wat ik deel meer begrip ontstaat voor deze nare ziekte dan kan ik alleen maar tevreden zijn. En er wordt al geëxperimenteerd in diverse keukens met mijn recepten, hoe leuk is dat!