Blog 11: "Hoezo lomp?", riep ik, toen de emmer met water de trap afkletterde.

Sinds ik een IVA uitkering heb, heb ik een nieuw beroep aangenomen namelijk huisman.
Voordat ik MS kreeg, lees thuis kwam te zitten, nam ik ook mijn deel in het huishouden op me.
Maar dit was niet structureel, een stofzuiger ter hand nemen of een was aanzetten waren wel de hoofdtaken.
Naast het werken van ongeveer 60 uur per week, soms wat meer, had ik zeker de intentie om mijn vrouw te helpen.
Ik vond dat ik wel aardig aan de bak moest, als behandelaar in de acute psychiatrie met de crisisdiensten, mijn vrouw was degene die alle ballen in de lucht hield.
En met 5 kerels in huis (er was er maar 1 de baas en die was niet van het mannelijke geslacht) was dat geen sinecure, maar ze bleef als een rots in de branding staan.
Zonder de indruk te wekken dat het een beklimming van de Mount Everest op blote voeten was, dat het een onbegonnen zaak betrof, ging het haar zonder zichtbare inspanning heel goed af.
"Ik zou het niet beter kunnen," zei ik, toen ik mijn dagen thuis mocht gaan doorbrengen, maar ik ga het wel proberen.
En proberen heb ik gedaan, sterker nog, sommige huishoudelijke taken mag ik nu nog wel doen.
Na diverse voedselvergiftigingen (gechargeerd, althans vind ik) is het experimenteren in de diverse buitenlands keukens aan banden gelegd.
Aardappels , groente en vlees is nog geoorloofd maar een 14 gangen Italiaanse doorloop buffet is in den boze.
Zelfs het neuriën van een Italiaans liedje in een onbewaakt ogenblik kan levensbedreigend zijn, voor mij dan 😉😉
Opruimen mag maar dan moet er wel een landkaart gemaakt worden met de positie van items die ik opgeruimd heb.
Kan ik natuurlijk niks aan doen want door de MS zijn er cognitieve problemen en die komen heel acuut opzetten als er een ondervraging komt over waar de spullen zijn gebleven.
Het doen van de was mag, mits ik mij strikt houd aan de instructies zoals die door mijn vrouw gegeven zijn.
Het viel mijn vrouw trouwens wel op dat het wassen van mijn sportkleren, mijn wieler- en mountainbike tenues, zeer zorgvuldig, accuraat, grondig, nauwgezet, exact gewassen werden volgens het voorschrift.
Nadat ik mijn vrouw heb uitgelegd dat het wassen van sportkledij, behoort tot de simpelste taken ooit uitgevonden, was dit mirakel opgelost.
Hiermee heb ik gelukkig verdere onderzoekscommissies buiten de deur weten te houden.
Het hanteren van de stofzuiger wordt toegejuicht, bevorderd d.m.v. positieve bekrachtiging en soms zelfs beloond 😱😁
Het poetsen van de badkamer en de wc's is ook een klusje waar ik mijn hand niet voor omdraai.
Mijn hand, euhhh tja, nu moet ik bekennen dat sinds enige tijd, al heb ik diverse keren te horen gekregen dat dit al sinds mijn geboorte is, er sprake is van enige lompigheid.
Wel dient er vermeld te worden dat, als ik te horen kreeg dat het sinds mijn geboorte is, er emotie in het spel waren.
Niet van mij van maar van de aanwezige tegenpartij, vaak was dit inderdaad mijn vrouw.
Wees gerust was is nog steeds is.

Maar om toch er even bij stil te staan, ik ben er niet bepaald handiger op geworden sinds de MS.
Ik ben echt af en toe lomp, vaak is dit als de vermoeidheid toeslaat en ik nog volledig in de overtuiging ben dat ik het achtste wereldwonder ben.
Enige vorm van zelfoverschatting is dan heel lichtelijk aanwezig.

Zo ook vandaag.

Vanmorgen naar de fysio geweest, HIIT training gedaan.
Thuis gekomen en de was gedaan.
In die zin, de was gesorteerd en gewassen, opgehangen of in de droger gedaan.
De band geplakt van de fiets van mijn oudste zoon, met 4 zonen ben ik ook fulltime fietsenmaker 😁
En nog even de stofzuiger erdoor.
En toen vond ik dat de badkamer en de wc's ook nog even gepoetst moest worden.
En dat ging bijna goed.
Na het poetsen van de badkamer en de wc op de eerste verdieping volgt de wc op de begane grond.
Ik gebruik hiervoor altijd hetzelfde water alleen vandaag even niet.
De emmer met water neem ik ter hand om de trap af te dalen en mijn werk beneden voort te zetten.
De trap heb ik niet gehaald, ik struikelde over de drempel van de badkamer en de emmer koos het luchtledige en kwam met een mooie dubbele flikflak op de grond.
Helaas was dit nog niet het einde en koos de emmer ervoor om via de trap, wat normaal een logische keuze is, zich naar de begane grond te bewegen.
Ik vroeg mij af of er nog water in de emmer zat maar ik kreeg snel antwoord op deze vraag en helaas; ja, er zat nog water in.
Het was één groot waterballet.
Had ik al gezegd dat mijn vrouw nachtdienst heeft en lekker lag te slapen, met de nadruk op lag.
Maar ik ben zo gelukkig net mijn vrouw, want ze werd niet boos maar uitte haar zorgen enz zei dat ze blij was dat ik niet die trap afgedonderd ben.

En ik dacht alleen; "Hoezo, lomp?"