Blog 1: "En nu dan?"

Deze vraag komt regelmatig voorbij vliegen.
Sterker nog 10 minuten geleden vroeg ik mijzelf af, en nu dan?
Zoals menig man komt het voor dat ik voetballen kijk, en zo ook  vanavond.
Ajax is aan het voetballen, nou ja, een poging tot voetbal.
Het is zo slecht, in mijn ogen dan, dat ik mezelf begin af te vragen wat erger is; voetballer van Ajax zijn of MS hebben.
Natuurlijk een retorische vraag, en het is dat ikzelf MS heb waardoor het enigszins geoorloofd is dat ik deze vraag hardop durf te stellen.
De eerste keer dat ik mij bewust deze vraag stelde was in oktober 2013.
Erg hard getraind voor de halve marathon van Amsterdam, ik had al diverse 5 en 10 km lopen op mijn naam gezet en vond dat ik mijn horizon kon verleggen naar de langere afstanden.
Dus die zondag, de laatste van de herfstvakantie 2013, ging het gebeuren.
Starten op de stadionweg, door Amsterdam crossen, via het Vondelpark terug naar het Olympisch stadion.
Ik liep over de finish in het olympisch stadion en dacht “en nu dan”?
Ik lieg als ik zeg dat het geen inspanning was, die 21,1 km, maar toch kwam bij mij naar boven “en nu dan”? Was dit het?
Dus toen maar gelijk de beslissing genomen om door te gaan trainen voor de hele marathon.
De eerste volgde een jaar later in Frankfurt en twee jaar later die van Rotterdam.
De bedoeling was om die van Rotterdam een jaar na Frankfurt te lopen maar mijn lichaam was aan het protesteren.
Hoe hard ik ook trainde, ik kwam niet vooruit.
Mijn benen wilde niet, mijn rechterbeen begon tijdens de duurlopen te slepen.  
Ik struikelde veelvuldig en soms was het net of ik dronken was.
Maar de klachten verdwenen naar de achtergrond en zo ook uit mijn hoofd.
Tot 2019 kwam geen enkele keer die vraag langs maar daar was ie opeens weer.
“En nu dan”, dacht ik nadat de neuroloog mijn ziekenhuiskamer had verlaten en wij, mijn vrouw en ik, verbijsterd achterbleven.
Er begon een nieuw hoofdstuk in mijn leven, een leven met MS, een leven met PPMS.
“En nu dan”, ik had geen antwoord hierop. Ik wist het niet en dat vond ik nog vervelender dan ziek zijn.
Maar beetje bij beetje kreeg ik duidelijkheid, en een antwoord op mijn vraag.
Graag ga ik je vertellen in mijn blog over hoe ik duidelijkheid heb gekregen.
Ik ga je meenemen in mijn leven en dat van mijn gezin, want  zonder hun was het antwoord nog heel ver weg.