Gedicht; Twee gezichten

In de spiegel zie ik mijn verleden dat vervaagt,
De vrouw die ik was, die ik zo goed kende, haar zag ik graag.
Mijn lach, mijn kracht, mijn dromen,
Waar ik zo graag aan had willen bouwen,
Maar deze rotziekte heeft iets veranderd,
En nu ben ik aan het rouwen.

Ik sta hier, gevangen tussen wie ik was en wie ik zal zijn.
Twee gezichten, zo verschillend van elkaar,
En het enige wat ik voel, is intens verdriet en pijn.

De oude ik, ik mis haar elke dag,
Ik probeer haar vast te houden, maar ze glipt weg.
De nieuwe ik, is het een illusie of een nieuwe kans?
Ik zie haar wel, ze probeert me te overtuigen,
Maar ik hoor niet wat ze zegt.

Twee gezichten, één hart dat langzaam breekt,
Verlies ik mezelf, waar de zwaarte diep in me steekt.
Maar ik ga door, ook al zijn de stappen klein,
Ik zal mijn nieuwe versie leren kennen,
Haar omarmen, hoe anders ze ook mag lijken,
Zodat ik straks ook trots op haar kan zijn.

© Liefs Jojo