De verandering

Je leest het goed, de verandering.

Om te beginnen gaat het erg goed met mij en is het al een tijdje geleden dat ik van mijzelf heb laten horen. Zo goed dat ik zoiets had van wat moet ik nu met die medicatie. Eerder had ik gezegd het een kans te geven maar tegelijkertijd voelde dat ontzettend tegenstrijdig. Ik ben nou eenmaal niet zo’n voorstander van medicatie, het is tenslotte enkel om te voorkomen en niet om te genezen. Daarnaast zal ik het medicijn dus mijn hele leven lang moeten nemen. Als ik dit enkel maar een maand zou nemen dan had het niet eens nut gehad. En wat krijg ik er voor terug? Allemaal eventuele bijwerkingen waar ik totaal niet op zit/zat te wachten. Denk aan maag/darm klachten, constant blozen of zelfs nog erger haaruitval! Nogmaals het medicijn zou enkel zijn om te voorkomen en niet om te genezen.

Ik heb contact gezocht met het ziekenhuis en heb ook een gesprek gehad met een andere neuroloog omdat ik weliswaar niet een klik voelde met de arts. Zelf vind ik het altijd fijn als ze menselijk overkomen ook al moeten ze je informatie geven wat wel van levensbelang is. Moet eerlijk zeggen dat een gesprek met een andere neuroloog mij wel goed deed. Zo krijg je verschillende visies en met oog op het niet willen nemen van de medicatie is dat denk ik zeker heel erg belangrijk. Voor nu voelde ik mij vooral erg gehoord. Fijn dat het anders kon dacht ik.

Met deze arts heb ik besproken dat we één keer per jaar een MRI scan doen om te kijken hoe actief de MS is. Momenteel heb ik echt het idee dat het niet meer bestaat. Alles wat ik eerder voelde of last van had lijkt wel helemaal zijn weg genomen. Dat is natuurlijk heel fijn want dat betekend ook dat ik een deel van mijn leven weer op kan pakken. Zelfs weer aan het nadenken om aan het werk te gaan. Heerlijk lijkt mij dat! Sommige dagen duren erg lang en eerlijk heb ik in het begin van de diagnose meer last gehad dan nu. Ontzettend fijne ontwikkeling en in die zin ook een verandering!

Wat ook een verandering is, is dat ik de medicatie een kans zou geven. Hier was ik toch te koppig en eigenwijs voor waardoor ik dus opnieuw contact zocht met het ziekenhuis. Ik belde uit eindelijk met de apotheek en had een afspraak gemaakt om de medicatie weer op te halen. Ik gebruikte het toch niet dus had het ook geen zin om hier naar te blijven kijken. Uiteindelijk zijn ze begin oktober langs gekomen van de apotheek om het op te op te halen. En eerlijk, dit voelde als een opluchting.

Ontken ik nu dat ik deze ziekte met mij mee draag? Ik denk juist van niet. Ik accepteer dat het zo is, en mocht er weer een verandering plaats vinden dan accepteer ik dat. Denk dat ik nu weer thuis woon, ook evengoed weer wat meer rust kan vinden in mijn eigen lijf. Rustig de focus leggen op wat ik wil, wat een ander van mij vraagt dat komt later wel.

Mocht er een nieuwe verandering plaatst vinden dan zie je weer een nieuwe blog voorbij komen. Maar voor nu flink genieten en het oude nieuwe normaal weer oppakken!

Tot hoop ik iets minder snel! Want dat zou positief zijn.

Liefs van mij! x