Het is oke om soms te huilen...

Dit blog is in 2020 gedeeld op Platform MS.

Het gaat al een poosje niet zo goed met de vrouw van Floris. Sinds begin februari heeft zij last van evenwichtsstoornissen met daarbij heftige duizeligheid en misselijkheid. En naast de duizeligheid zijn er nu ook weer extreme tintelingen in haar benen. Symptomen die beide bij MS horen. Maar hoe gaat het nu met Floris?

Vandaag zei een collega tegen mij dat ik een gespannen blik heb. "Tja, wat wil je?" zei ik. Min of meer met het idee dat hij het toch wel wist dat mijn vrouw ziek is? Toch? Maar blijkbaar stond mijn blik nog in de 'werk' stand. Na wat heen en weer gekibbel en geklets, kwamen we tot het onderwerp 'vrouw'. Eerst mijn vrouw, later ook zijn moeder.

De frustraties rijzen met snelkokende vaart de pan uit...

Vandaag heb ik meerdere gesprekken gevoerd met collega's over de ziekte van mijn vrouw. En hoe slecht het nu even gaat met mijn vrouw. Stiekem merk ik dan aan mijzelf dat ik zo baal van de situatie. Dat ik de gesprekken gebruik om mijn 'extra' werkzaamheden in huis recht te kunnen praten omdat het nu eenmaal slecht gaat met mijn vrouw. En dat als de heel kleine dingen even niet gaan zoals ze gaan, ik dan enorm mag vloeken en even te keer mag gaan. "Ja, sorry hoor, maar het gaat even slecht met mijn vrouw..."

Ik baal en voel mij soms heel verdrietig. Soms. Maar als ik het dan uitleg, zoals bovenstaand, dan lijkt het wel alsof het een soort van excuus is. Zo van; "Sorry dat ik mij zo even voel." En met elk gesprek welke ik voer, voel ik me ook steeds onzekerder over hetgeen ik wil zeggen. De frustraties rijzen met snelkokende vaart de pan uit maar ik probeer het te bagatelliseren. Waarom? Ik heb geen idee. Ik heb echt geen f*ckin' idee.

Ineens stond ik mijn vrouw af te drogen.

In 2015 had mijn vrouw een schub. De rechterzijde van haar lichaam deed het niet. Of in ieder geval dusdanig slecht dat ik voor een aantal weken mantelzorger werd. Ineens stond ik mijn vrouw af te drogen. Sorry, ik zat op mijn knieën en droogde haar benen af. Boek en iPad klaar leggen. Broodje smeren, in stukjes snijden. Thee klaar zetten. Pot aan de linkerkant. Kopje aan de rechterkant. Zodat mijn vrouw met links haar kopje thee kon inschenken. Zie je het voor je? Ja? Probeer dan ook even jouw eigen vrouw (of man) voor je te zien die niks meer kan. Best klote, toch?

Nu is het even anders. Het is nu onzichtbaar. Ze heeft weinig energie. Tintelingen in haar benen. Vergelijkbaar met een slapend been maar dan tweemaal omdat het om beide benen gaat en dat 10x zo erg. Misschien wel 100x zo erg. Ik sta er alleen maar bij en ik kijk er naar. En ik voel me zo verdomde machteloos. De liefde van je leven welke staat te zwalken op haar benen als ze zich iets te snel om draait. Die duizeligheid welke ik eerder benoemde.

's Ochtends maak ik de lunchtrommel voor onze dochter klaar en zet het ontbijt voor beide dames op tafel. Daarna ga ik douchen en aankleden. Mijn vrouw heeft zich intussen ook aangekleed en moet dan even rusten. Dat rusten heeft ze in de afgelopen periode een paar keer niet gedaan. Dan komt de misselijkheid bij haar weer naar boven en is er maar één ding wat nog fijn is; overgeven/spugen/kotsen.

'Mama moest weer even zitten' is mijn verklaring.

Ik droog mij af, kleed mij aan, loop naar beneden, drink mijn koffie op en bouw een overheerlijke frustraties op door een 5-jarige die, wat mij betreft, het woord 'nee' even iets te vaak zegt. Zucht...
Uiteindelijk lopen dochterlief en ik samen hand in hand naar school. Als we de voortuin uitlopen, dan draaien we ons om alsof het de normaalste zaak van de wereld is om naar mama te zwaaien. Ze staat er niet. 'Mama moest weer even zitten' is mijn verklaring. Tja, hoe leg je aan een kind van 5 uit dat mama kapot gaat van de duizeligheid en de tintelingen in haar benen?

Het handboek 'hoe leg ik mijn eigen kind uit hoe slecht het met mama gaat' heb ik nog niet geschreven. Ons kleine meisje is enorm zorgzaam en dat is soms zo vertederend dat het soms ook niet uit te leggen is. Dan spelen we even mee en dan helpt die extra 'mopsie knuffel' gewoon wel (toch?!). Dan ga ik 's avonds na het tanden poetsen even naast haar in bed liggen en vraagt ze aan mij; "Papa, kan je vertellen wat jij en je collega's hebben gedaan?" Dan vertel ik hoe fijn papa het vindt om 'gezellig' met zijn collega's te praten. Bijna net zo gezellig als met onze kleine meid al keuvelend de dag te eindigen, een knuffel te geven en te gaan slapen.

Morgen weer een nieuwe dag terwijl ik de tranen van mijn wangen veeg...